Med je čudo

Zdravima čuva zdravlje, a bolesnima pomaže da ozdrave. Po svojoj prirodi med je veoma otporan na bakterije, te mu ne treba dodavati nikakve kemikalije ili konzervanse da bi se sačuvao.

Pčelinji med nije samo spasonosni snabdjevač čovjekovog organizma energijom nego je i riznica najdragocjenijih darova prirode. Sve što je ljekovito u nekoj biljci pčela sakuplja, i uz brojne korisne sastojke iz svog organizma, pretače u med. On sadrži gotovo sve elemente koji ulaze u sastav ljudske krvi i zahvaljujući tome zdravima čuva zdravlje, a bolesnima pomaže da ozdrave. Medicinski stručnjaci preporučuju da se med što duže zadržava u usnoj šupljini, kako bi ljekovite materije, preko jezičnih žlijezda, brzo i nepromijenjeno prodirale u krv, a potom u tkivo i sve ćelije organizma, ili da se uzima u obliku rastvora (najbolje s biljnim čajevima, mlijekom ili limunadom). Njegove hranljive i okrepljujuće osobine pojačavaju rad mišića odraslih, ali i ubrzavaju rast dejce. Poznato je i da je med hrana s potencijalnim alkalitetom, neophodnim za podržavanje kiselo-alkalne ravnoteže u organizmu, a od posebnog značaja su tu mineralne soli, koje neutrališu kiselinu.

Prilikom kupovine meda valja obratiti pažnju da on nije ukvaren, fermentisan, zagađen ili falsifikovan primjesama materija sličnih medu. Pod normalnim okolnostima med nikada ne može da se pokvari, ako su ga u košnici pčele dovoljno preradile i ako ga je pčelar pravilno izvadio iz saća i valjano upakovao. Med je, po svojoj prirodi, veoma otporan na bakterije, te mu ne treba dodavati nikakve kemikalije ili konzervanse da bi se sačuvao. Nije mu potrebno ni zagrijavanje, pasterizacije, pakovanje u vakuumu. Pčele su, tokom miliona godina, naučile kako se med čuva, te mu nije potrebno prečišćavanje, niti uklanjanje prljavštine, pošto je on, pod normalnim okolnostima, potpuno čist kada ga pčele same spreme, jer one ne dozvoljavaju da ijedan djelić nečistoće ili prašine dospije u med. On se može zagaditi jedno nepažnjom pčelara ili nekog drugog.

Pod povoljnim uslovima med se može sačuvati veoma dugo. Jedan od najvažnijih uslova za to je njegovo čuvanje od vlage, te sudovi u kojima se drži moraju biti čisti i suhi. Najpodesnije su staklene tegle ili emajlirane posude, a preporučuje se da se čuva na temperaturi između 5 i 10 stepeni i to u suhim i dobro provjetrenim prostorijama. Važno je znati da u neposrednom dodiru meda s metalom dolazi do reakcije organskih kiselina i metala (željeza, cinka…) što dovodi do stvaranja sjedinjenja škodljivih po ljudsko zdravlje, a istovremeno ta sjedinjenja razaraju i vitamine u medu. Stoga se mora paziti da emajl ne bude oštećen.

Mnogi izbjegavaju da kupe kristalisani med, misleći da nije prirodan, međutim, upravo je kristalizacija jedno od bitnih svojstava prirodnog meda. Do nje dolazi uglavnom zbog toga što glukoza (grožđani šećer) u medu, pri određenoj temperaturi ne može da opstane u tekućem stanju, te se stvaraju kristali i tako med dobija kremast izgled.